बिदेशीको कहानी

सबेरै उठी काम छ जानु,

खाली पेट, छैन केही खानु,

पावस के खान त्यो अँधेरी रातमा,

हिन्यो कामको लुगा, झोला बोकी हातमा।

न मुख नै धुन भ्याउनु छ,

पुगी स्टेशन टाइमको, एउटै ट्रेन समाउनु छ, 

छ थोरै पाउनु तर धेरै छ गुमाउनु 

रात दिन नभनी कलिला हात ति खियाउनु छ

सम्झदै घरका रमाइला दिन,

ट्रेनको सिटमा बसी टोलाउनु छ, 

रुमल्लीदै सपनाका महलहरुमा,

अनेकौं भावना मनभित्रै खेलाउनु छ। 

झसक हुन्छ, झर्ने ठाउँ पुग्छ 

केही डलरले हप्ता दिन जो पुर्याउनु छ 

काम छेउ पुग्छ, सुस्केरा हाली सोच्छ

फेरी त्यही टाउको दुखाई नै त दोहेर्याउनु छ

पुग्छ केटो काम आज त छिट्टै,

बोसलाई खुशी पार्ने आश जो छ ,

बोस आउँछ, कराउँछ ,बक्बकाउँदै जान्छ

उल्टै बोस त निराश पो छ । 

न्याउरो मुख पारी केटोले

अब पुरै दिन काम  गर्नु छ,

साथीले छलेको कामको कम्प्लेन

पेलीएर जेलिएर सुधार्नु छ ।

थकाईछ ,दुखाइछ ,जिउमा उसका,

सबै पिडा त उसले सहनु छ,

लहै लहैमा आयो यहाँ, साथीको,

आँसु उसका अब बहनु छ।

कष्ट ,पिडा , ढाँटेर छलेर

हाँस्को फोटो त खिचाउनु छ,

लाईक, कमेन्ट र रियाक्सन हेर्दै,

आँखा त उसले मिचाउनु छ ।

टुटेर, फुटेर बाँचेको उ,

आशको अस्तित्व बचाउनु छ,

ठुलो मान्छे भइस् है भन्छन् सबले,

खिस्स हाँसेर पचाउनु छ ....